در یادداشت قبلی که تحت همین عنوان و به قلم همین نویسنده در روزنامه مستقل به چاپ رسید نمونه‌هایی از کمبودهای عمرانی و خدماتی این کلانشهر با ذکر مصادیق عینی مورد بررسی قرار گرفت اما این مصادیق که وجود آن‌ها ریشه در سوء مدیریت‌های گذشته و حال این کلانشهر دارد، به قدری زیاد است که پرداختن به یکایک آن‌ها در حوصله چند یادداشت مطبوعاتی نمی‌گنجد و باید به صورت یک کتاب طرح و منتشر شود.

 اثبات واقعیت که شهرداری، تهران را به حال خود رها کرده است، نیازی به آوردن دلیل و برهان ندارد و هر کسی که یک روز پیاده یا سواره گشتی در سطح این کلانشهر بزند مصادیق فراوانی از رهاشدگی تهران را به چشم خواهد دید. از در و دیوارهای کثیف و بدمنظره که ما با انواع آگهی‌های تبلیغاتی، پوستر و تراکت‌های کاغذی و دیوارنویسی‌ها و شعارهای جوراجور پوشیده شده تا جدول‌بندی باغچه‌ها و جوی‌های کثیف و پر از زباله و موش حاشیه خیابان‌های اصلی و فرعی شهر که سال‌هاست رنگ مرمت و بهسازی و بازسازی را به خود ندیده‌اند، تا پل‌های فلزی و برقی عابر پیاده که تعمیر و نگهداری و نظافت آن‌ها کلاً به دست فراموشی سپرده شده و ایستگاه‌های خطوط BRT و اتوبوس‌های شرکت واحد هیچ نشانی از زیبایی در این ایستگاه‌ها به چشم نمی‌خورد.

 این نازیبایی‌ها و زشتی منظره‌ها را حتی در ایستگاه‌های خطوط BRT خیابان ولی عصر که زمانی چشم چراغ خیابان‌های تهران محسوب می‌شد به وفور می‌توان مشاهده کرد. با آن که می‌دانیم توسعه و رونق صنعت گردشگری منبع بسیار درآمدزا برای کشور است و گردشگران خارجی با سفر به ایران موجبات رونق کسب و کارها را در کشور ما فراهم می‌سازند اما یک شهروند تهرانی که نسبت به شهر و دیار خود تعصب می‌ورزد و به آن دلبستگی دارد، با این همه نابسامانی و مناظر نازیبا در سطح شهر تهران در دل آرزو می‌کند که هرگز گذار صبح گردشگر خارجی به این شهر نیافتد.

 بی‌توجهی قابل توجیه مدیریت شهری تهران به ترمیم بازسازی و بهسازی تهران، خط‌کشی‌های مخصوص عابران پیاده در میدان‌ها و تقاطع‌ها و چهارراه‌های اصلیِ پر رفت و آمد شهر و بی‌توجهی نسبت به امر بسیار ضروری نصب چراغ‌های هشدار دهنده در محل‌های عبور عابران پیاده از دیگر مصادیق به حال خود رهاشدگی این کلانشهر و پایتخت کشور ما است.

شما امروز در سرتاسر شهر تهران به ندرت می‌توانید یک خط‌کشی مخصوص عابران پیاده که حتی از فاصله نزدیک برای رانندگان خودروها قابل رویت باشد پیدا کنید. سر و سامان دادن به این نابسامانی‌ها و کمبودها و نواقص حداقل مطالباتی است که میلیون‌ها شهروند ساکن تهران از مدیریت شهر خود دارند ولی برآورده نمی‌شود. وجود این همه مطالبات بر زمین مانده، دلایل گوناگونی دارد که عدم سرکشی و حضور فیزیکی مدیران خرد و کلان شهرداری و شهرداران مناطق و نواحی در عرصه‌های مختلف شهری و نداشتن اطلاعات عینی از این کمبودها و نابسامانی‌ها از جمله این دلایل است. آن‌ها زحمت برخاستن از پشت میز کارشان و رفتن به شهر و دیدار با شهروندان به منظور شنیدن بی‌واسطه خواسته‌ها، گلایه‌ها و مطالبات آن‌ها را به خود نمی‌دهند و در نتیجه اطلاعاتی از نابسامانی‌های عمرانی و خدماتی این کلانشهر از مدیران و مسئولان زیر مجموعه که خود عامل ایجاد این نابسامانی‌ها هستند به دستشان نمی‌رسد.

همچنان که پیشتر ذکر آن رفت عنصر بسیار مهم هموارسازی و بهسازی سطح پیاده‌روها و اصلاح ساختار هندسی آن‌ها با هدف جلوگیری از تجاوز موتور سواران به حریم متعلق به عابران پیاده اصولاً محلی از اعراب در سپهر اندیشه مدیران شهری ما ندارد. چون عمده توجه مدیریت شهری کلانشهر تهران از گذشته‌ها تا به امروز بیشتر معطوف به توسعه معابر ماشین‌رو و زیرگذرهای بعضاً پر از عیب و نقص فنی در طراحی هندسی آن‌ها، به جای ایجاد گشایش در ورودی‌های محله‌های پر جمعیت به عامل ایجاد راهبندان و افزایش مصرف سوخت خودروها تبدیل شدند.

 یک نمونه بارز این زیرگذرهای پر عیب و نقص را که ساخت آن افزون بر ۴ سال به طول انجامیده می‌توان در زیرگذر بزرگراه جلال آل احمد که از زیر بزرگراه چمران می‌گذرد و جایگزین پل فلزی و معروف گیشا شده و احداث آن جز تشدید ترافیک در ورودی کوی نصر و در طول بزرگراه جلال آل احمد تا پل آزمایش و البته جنگ اعصاب برای خودروهای عبوری از این مسیر حاصل دیگری به بار نیاورده است.

 در قسمت‌های آتی این سلسله یادداشت‌ها به عوامل مؤثر در این نابسامانی‌ها و کمبودها که بزرگ و پرهزینه و گسترده بودن تشکیلات دیوان سالاری شهرداری تهران و تعدد سازمان‌های وابسته به آن و بی‌عملی روابط عمومی شهرداری و شهرداری‌های مناطق در برقراری روابط دو سویه با شهروندان پرداخته خواهد شد.